Anne olunca anlarmışsın cidden...

Hayatım boyunca çalışıp uğraştım. Okudum, işe gittim, para kazandım, aile ve arkadaşlarımın zor günlerinde yardımlarına koştum. Fakat anne olduktan sonra anladım ki daha önce hayatta yaptığım hiçbir iş annelik kadar zor değilmiş...

Bu yazıyı yeni anne olmuş/olacakları korkutmak için yazmıyorum. Eminim diğer deneyimli anneler de bana hak verecektir. Annelik kuşkusuz ki kutsal bir şey. Bir insana hayat vermek, aylarca içinde taşıyıp büyütmek, sonrasında da ömür boyu destek olup elinden tutmak... Bolca ödüllü ve aynı zamanda oldukça zorlayıcı bir serüven.

Hamileliğimde veya öncesinde çocuk düşündüğüm zamanlarda, çevremdeki diğer anneleri inceleyip annelik hakkında tahminlerde bulunurdum. Zor olduğuna emindim ama bu kadar da zor olabileceğini hiç düşünmemiştim açıkçası :) Öncelikle sorumluluk duygusu bir anda tüm hayatınızı kaplayıveriyor. Her zaman kendinizden önce minik yavrunuzu düşünüyorsunuz. Aslında kadınlar anne olmadan önce "bireyken", anne olduktan sonra "anne" oluyor. İstediğiniz gibi dışarı çıkıp gezip tozmalar, akşam ayaklarınızı uzatıp televizyon izlemeler, istediğiniz şeyi yemeler, rahatça duş almalara güle güle deyin! Her gün yemek pişirme, çamaşır yıkama, ütüleme, kaldırma, bitmek bilmeyen bir ev toplamaca... Yahu bir evdeki çamaşır hiç mi bitmez?! Bitmiyormuş gerçekten. Bir de size muhtaç bir bebek. Özellikle yavrunuzun bebekliği süresince tamamen ona bağlı geçiyor günler. Bir gün kaka yapmasa kaka yolları gözleyip kakasını yaptığında evde şenliklerle kutlama yaparken buluyorsunuz kendinizi ve o an inanın hayattaki en büyük probleminiz yavrunuzun sindirim sistemi oluyor. Hayatta yaşadığınız zorluklar gözünüze çok önemsiz görünüyor. Biri bir laf mı etmiş, yapılması gereken bir iş istediğiniz gibi mi olmamış, hiiiiç umrunuzda olmaz :) Ne acayip bir şey...

Tabi ki anneliğin zorluklarının yanında harika yanları da var. Dünyaya sizden bir parça bırakıyorsunuz mesela. Tamamen sizin kanınızdan, canınızdan minik bir insan evladı. Onun başarıları sizin başarılarınız oluyor. Çocuğunuzun her başarısında minicik bir şey bile olsa gururdan çatlıyorsunuz. Sabah kahvaltısını kavga dövüş yapsa da sonrasında size bakıp bir gülücük attığı an kalbiniz eriyiveriyor. Onun canı yandı mı tüm akan sular duruyor! Ağlamasına dayanamıyorsunuz, içiniz kötü oluyor o ağlayınca. Onu ağlatan insana da o an düşman kesiliyorsunuz. "Yemeden yedirir, içmeden içirir." lafı gerçek oluyor. Uykusuzlukla başa çıkmayı öğreniyorsunuz, çünkü anneler çok güçlüdür. Anne olmak beraberinde muhteşem bir kuvvet ve güç de getirir yanında. "Dağına göre kar" dedikleri böyle bir şey olsa gerek. 

Çılgınca, delice seviyorsunuz, kendiniz de şaşırıyorsunuz böyle bir sevgiye. Deliriyorsunuz, evet! Gerçekten delilik bu... Bence hiçbir anne normal değildir :) Çünkü annelik delice bir şeydir...